In maart hebben werkgroeplid Eline en een vriendin, die zelf tien jaar geleden op werkvakantie in Babadag is geweest, een bezoek aan Babadag gebracht. Hun verslagen zijn op de website terug te lezen. Tijdens hun verblijf heeft ook Erwin van de stichting Livingstone een bezoek aan het project gebracht. Zijn verslag lees je hieronder.
We spreken af bij het park in het centrum. ?Zigeuners mogen hier niet komen,? vertelt Alin. ?Ze worden gediscrimineerd, terwijl het park openbaar is. De mayor legt, buiten de stad, een park voor hen aan.? Het is ??n van de voorbeelden waarin de Turkish gypsies uit Babadag worden tegengewerkt. Ik ben vandaag in Babadag in het oosten van Roemeni?. Carolien en Eline van de werkgroep Babadag zijn er ook. Samen bezoeken we Luci, Mihaela en Alin en Tamara en Micha, vier zendingswerkers die hun leven delen met de zigeuners van Babadag.
Een moeilijke taak
Mihaela en Alin nemen ons mee naar het gedeelte van Babadag waar ze werken. We lopen een paar minuten en ik zie het gebeuren; de huizen worden armer, de mensen uitbundiger gekleed, hun stemmen enthousiaster en de weg slechter. Ik ben blij dat ik goede schoenen heb meegenomen. We zijn in de ?gypsy area? van de Horahane, de Turkse zigeuners van Babadag.
Als ik rondloop door de wijk valt me de armoede op, en tegelijkertijd hun rijkdom. De cultuur van de zigeuners vind ik prachtig. Hun kleding is rijk, met veel kleuren en accessoires en in hun huizen hebben ze bijvoorbeeld kleden met prachtige platen aan de wand hangen.
?Het is erg moeilijk om aan deze mensen het evangelie te brengen,? licht Alin toe. ?Het is namelijk al moeilijk om het te brengen aan moslims, en het is al moeilijk om het te brengen aan zigeuners. Zij zijn het allebei. Deze bevolking heeft haar roots in Turkije.? Ik zie het enthousiasme in zijn ogen. Tegelijkertijd begrijp ik dat ze ontzettend doorzettingsvermogen nodig hebben om hier te werken.
Het team in Roemeni? is enthousiast; ze gaan voetballen met de jongeren, ze zoeken de mensen thuis op en gaan bijvoorbeeld met ze bidden of brengen eten mee, ze doen kleine praktische klussen thuis en ze runnen een kleuterschool, een kerk en sinds kort zelfs een kinderkerk.
Een nieuwe mentaliteit
We komen aan bij het schooltje. Het doet wat triest aan, vanwege het weer, omdat het buitenterreintje wat vervallen is en de muur vanwege de kersverse eerste laag betere isolatie nog grijs is. Alin: ?De tekeningen van de Nederlanders zijn nu weg, sorry!? Binnen is het gebouw gezellig, kleurrijk en heel geschikt voor jonge kids om in te spelen en te leren.
Mihaela is een spraakwaterval merk ik: ?Hier is de douche. We wassen ze, kleden ze, wassen hun kleren?? Alles om ze beter op te voeden. ?Omdat de families echt een andere mentaliteit hebben. De kinderen hebben geen spullen, eten of kleren. De groten zorgen vaak voor de kleintjes.?
?We willen de mentaliteit van de zigeuners veranderen, al is dat soms moeilijk. Toch zien we ook resultaat.? We ontmoeten tijdens ??n van de huisbezoeken Arif, die, zo vertelt Mihaela, bleek uitgehuwelijkt toen hij terugkwam na ??n van de zomerkampen samen met jongeren van Livingstone. Inmiddels leeft hij, als christen, nog steeds samen met zijn vrouw en zegt: ?Ik wil mijn kinderen later niet uithuwelijken. Het is niet bijbels.?
Acht kinderen onderhouden van bijna niets
Carolien en Eline zijn er tijdens mijn bezoek elk moment bij. Ik zie aan het contact tussen het plaatselijke team en hen dat ze een goede band hebben. Samen bezoeken we Kesbana, om haar een voedselpakket te geven. ?Ze is in onze kerk de eerste geweest die haar leven aan Jezus gaf,? zegt Alin.
Eline: ?Kesbana is als een moeder voor Alin en Mihaela. Ze heeft, eigenlijk, geen geld. Ze leeft en voedt de kinderen van dit soort giften. Toch blijft ze dankbaar en liefdevol.? Ik zie dat het team en zij zich bij elkaar thuis voelen. ?Ze is echt een goed persoon,? zegt Alin. ?Ik geniet ervan dat ik haar kan helpen, omdat ze zo dankbaar is.?
Dan hoor ik haar achtergrond: ze is ?moeder? van acht kinderen. Het zijn deels haar eigen kleinkinderen, deels kinderen die ?erbij? gekomen zijn. Ik zie Eline binnenkomen met een meisje. ?Rita Eline?, zegt ze, ?naar mij vernoemd.? Het meisje blijkt achtergelaten door haar puberouders, die er allebei met iemand anders vandoor zijn gegaan. Het in stand houden van huwelijken lukt de zigeuners niet goed, merk ik.
Relaties zijn essentieel
?We hebben als eerste relaties nodig. We willen niet alleen preken, maar vooral delen.? Als ik hen vraag naar hun motivatie kom ik erachter wat Mihaela zo enthousiast maakt: ?Ik hou van ze!? zegt ze. ?En omdat ze moslim zijn, kennen ze geen persoonlijke relatie met God. Ik wil hen Zijn liefde laten zien,? voegt ze eraan toe.
Ik zie dat Mihaela, Luci en Alin aansluiting hebben bij deze mensen. Als we over straat lopen, worden ze regelmatig aangehouden. Ze praten even en bemoedigen. Alin komt binnen met een glimlach en een grap, die door de zigeuners wordt beantwoord. ?Relaties bouwen,? noemt hij dat denk ik.
Kom ons helpen
Omdat mijn bezoek er ook is om uit te zoeken of er een nieuwe reis naar Babadag georganiseerd kan worden, vraag ik hen naar de toekomstplannen. Mihaela vertelt en doet een duidelijke oproep: ?We hebben meer mensen nodig. En, hoewel we dankbaar zijn, meer geld voor het werk. Het gebeurt soms dat we geen geld hebben voor bijvoorbeeld het kinderontbijt of elektriciteit.?
En Alin laat me het speelterrein om de school zien en wijst me ook het gebouw zelf: ?We willen het speelterrein graag veiliger en prettiger maken. Kijk, deze glijbaan bijvoorbeeld, die is na al die jaren verouderd. En de buitenmuur van het schoolgebouw moet nog een keer extra ge?soleerd worden en het dak van het gebouw gerepareerd.? De oproep is me duidelijk.
Tevreden
Eline lijkt heel tevreden. ?Het is heel goed dat dit project ook zelfstandig doorgaat. Ze stellen zich niet afhankelijk op van bijvoorbeeld Livingstone of andere organisaties.? Ik voeg daar aan toe: deze groep is ambitieus, zelfstandig, en heeft een moeilijke taak. Ze zijn de ondersteuning van de werkgroep en anderen waard. Dit team doet echt goed werk.
In de avond neem ik afscheid van ze. ?Ik, op persoonlijke titel, wil jullie graag bemoedigen, jullie doen prachtig werk.? En dat meen ik.
Erwin (Livingstone)
